"OVERSTROMING....IN VIETNAM OOK VEEL OVERSTROMING? OO-VUR-STRO-MING ... HOOG WATER."
De man die dit roept ziet er uit als iemand die de lagere school heeft voltooid simpelweg omdat hij vanwege zijn leeftijd niet meer was te handhaven. Daarna een paar jaar LTS-metselkunde gestudeerd met bijpassende carierre en dan nu 30 jaar later in mijn HEMA-restaurant een schreeuwgesprek voerend met zijn blijkbaar Vietnamese overbuurman, die er vriendelijke, rustig en hoogopgeleid uitziet. De Vietnamees, die hier in mijn woonplaats meer mensen lijkt te kennen dan ik, praat wat moeizaam Nederlands, maar weet zich toch prima verstaanbaar te maken. Dus waarom hem dan als een kleuter toespreken?

Ik heb dit eerder meegemaakt, met een Nederlandse en Vietnamese collega (je gelooft het of niet) met een boven beschreven opleidingsprofiel. Mijn goede vriend de Nederlandse collega sprak tegen hem ook altijd als tegen een kleuter. Ik snap dat niet. Iemand die de taal niet machtig is als een debiel beschouwen. Zou ik nooit doen. Ik ga de confrontatie gewoon uit de weg. Confrontatie weg, probleem weg. Het leven is niet zo moeilijk..
"JIJ WETEN? MIDDENWEG ... VERKOPEN ZE OOK AZIATISCH VOER! MIDDENWEG! EN SINT PANCRAS. JIJ WETEN? DAAR OOK WINKEL MET AZIATISCH VOER."
De man heeft behalve een luide, ook een hese stem wat mij niet verbaast. De Vietnamees blijft evenwel rustig en vriendelijk antwoorden. (Het valt mij ineens op dat het woord 'vriendelijk' 2 glimlachen bevat, die 'ie' en de 'ij'. Probeer het maar eens.)
Hij heeft een goede glimlach. Een echte. dat viel mij bij de kassa al op. Hij stond voor mij in de rij. Toen hij aan de beurt was om af te rekenen brak er bij de cassiere een zelfde glimlach door, die weer verdween toen ik aan de beurt was. Ik probeerde de Vietnamees na te doen en schonk haar ook een glimlach, zo goed als op dat moment voorradig. Maar ze prikte hem moeiteloos door en deed haar werk zonder mij een onnodige blik of lach te gunnen. Wederom blijkt dat er een groot verschil zit tussen een oprechte en een gespeelde glimlach. Daar ga ik verder aan werken. Ik wil die Vietnamese glimlach ook!

Het is mij in het verleden wel eens gelukt, zonder dat ik mij daar op dat moment van bewust was. Dat je zo'n glimlach draagt merk je aan de reaktie van anderen. Ik stond bij de kassa toen ik dacht: "Wat is dat vandaag, dat die cassieres ineens wel kunnen lachen??!" En dan niet gewoon, vriendelijk, maar met zo'n glimlach die recht in je hart straalt. Zo houd je de eigen glimlach ook wel makkelijk in stand.
De Vietnamees groet meerdere mensen terwijl hij zit te eten, zowel autochtoon als allochtoon, om eens 2 rotwoorden te gebruiken. Ik groet niemand. Ik zie welgeteld 1 bekende, zij ziet mij ook en we zeggen niets. Sterker nog, ze zit nu naast me. Slechts een schouderhoog schot scheidt ons. En allebei kijken we recht vooruit...
Ontbijt en levenlessen. En dat alles voor een euro!